Áskrift og bílar í ýmsu ástandi.

Lífið heldur áfram til hvers? Já til hvers? Sem sagt að þurfa hlusta áfram á ósköpin. S.l. fimmtudag gat Sigmundur Ernir ekki munað sáraeinfalda spurningu frá Vigdísi Hauksdóttur sem að hún þurfti að tvítaka til þess að fá einhver "svör".

Ragnheiður Ríkharðsdóttir þurfti líka að tvítaka sínar spurningar sem að áðurnefndur þingmaður virtist eiga erfitt með að meðtaka, hvað þá að svara.

Maður talar nú ekki um ósköpin þegar að Sigmundur gersamlega tryllist í lokin, missir algerlega stjórn á sér.

Fyrir nokkrum vikum síðan sagðist Sigmundur einungis hafa notað sinn eiginn bíl í kosningabaráttunni.

Sannleikurinn kom síðar í ljós: Hann eyðilagði fyrri bílinn sem að hann var með til afnota á uppsagnarfresti hjá Stöð 2 og skilaði síðan hinum síðari, sem að hann hafði til afnota í baráttunni, óökufærum.

Þetta sýnir að Sigmundur lýgur þegar að honum geðjast svo.

Forstjóri Stöðvar 2 segir að þetta komi almenningi ekki við, þetta sé á milli hans og Sigmundar. En í hvað fara mín áskriftargjöld Stöðvar 2, mig langar að fá að vita það?

Ragnheiður: Ekki þinginu sæmandi

Athugasemdir

[Arnar (IP-tala skráð) 26.8.2009 kl. 12:42]

Hér er ræðan í heild svo fólk geti kynnt sér efni hennar:

Sigmundur Ernir Rúnarsson (Sf):

Virðulegur þingforseti. Icesave-málið er ekki minnisvarði um mistök fólksins í landinu. Icesave-málið er ekki minnisvarði um mistök íslensku þjóðarinnar. Nei, það er ekki svo, það skal aldrei heita svo. Þjóðinni verður ekki kennt um það hvernig hér er komið sögu (Gripið fram í.) hvað efnahag og orðspor Íslands varðar. Hér skulum við hafa eitt á hreinu, Icesave-málið er minnisvarði um mistök valdsins. (Gripið fram í: Evrópusambandið?)

Frú forseti. Í Icesave-málinu eru hlutverkaskiptin skýr. Fórnarlömbin eru breskir og hollenskir sparifjáreigendur og að endingu íslenskir skattgreiðendur, sjálfur almenningur í landinu sem ekkert hafði til saka unnið í þessu efni (VigH: Af hverju á hann þá að borga?) annað en að treysta fulltrúum valdsins (VigH: Þín ákvörðun.) fyrir stjórn landsins. Fórnarlömbin eru venjulegt fólk sem situr uppi með ömurlega skuld sem var stofnað til vegna ábyrgðarleysis og mistaka stjórnvalda og nokkurra útvalinna athafnamanna sem hvorir tveggja hefðu sannarlega getað forðað þessu slysi, mér liggur við að segja ódæði, (Gripið fram í: Björgvins G. Sigurðssonar.) ef þeir hefðu þeir hefðu hugsað meira um fólk en fjármuni. (Gripið fram í: Er það Baugur?)

Og sökudólgarnir eru þá hverjir? (Gripið fram í.) Er það eitthvað á reiki? Leyfist okkur að tala um þá? Leyfist okkur að tala um pólitík? Eða skulu þeir faldir í tómarúmi umræðunnar vegna einhverrar óskiljanlegrar tillitssemi (Gripið fram í.) við forherta stjórnmálastefnu sem blindaðist um stund í sjálfumgleði sinni? (Gripið fram í.) Leyfist landsmönnum ekki að tala út um þennan hörmungarkafla í Íslandssögunni (Gripið fram í.) vegna landlægrar minnimáttarkenndar þegar kemur að samanburðinum við aðrar þjóðir? (Gripið fram í: Er þetta Borgarnesræða?) Þorum við að kannast við mistökin? (Gripið fram í: Jú, jú.) Viljum við ekki greina vandann?

Frú forseti. Hér verður að greina vandann. Hér verður strax að taka af skarið. Hér verður ekki síður að gefa sökudólgunum gaum en sjálfum fórnarlömbunum ef okkur á annað borð á að takast að læra af sögunni.

Hér þurfum við að horfast í augu við endimörk óbeislaðrar markaðshyggju. Hér stöndum við frammi fyrir endalokum óheftrar græðgisvæðingar. Það var hér sem sérhagsmunir sönnuðu endanlega ókosti sína — og almannahagsmunum var kastað í einu lagi fyrir róða. (Gripið fram í: Hefur eitthvað breyst?)

Hæstv. forseti. Það er akkúrat hér (Gripið fram í: Það hefur ekkert breyst.) sem gerður verður greinarmunur á frjálsu hagkerfi annars vegar og ábyrgu hagkerfi hins vegar. (Gripið fram í: … endalokin.) Spurningin er nefnilega sú og hún er ansi ágeng, og ágengari en margur þorir að horfast í augu við: Fer þetta tvennt saman? Getur frjálst hagkerfi verið ábyrgt? Er frelsið sterkara og frekara en ábyrgðin þegar þriðja breytan, blessuð mannskepnan, blandar sér í þessi hugtök? Það er nefnilega svo — og nákvæmlega hér — sem sjálft grundvallaratriði mannlegra samskipta hverfist um takmörk frelsisins. Þegar upp er staðið, frú forseti, snýst Icesave-málið um mannasiði. (Gripið fram í: Börnin okkar.) Sem við skulum kenna mannasiði.

Horfum þessu næst og hörfum til baka, og viðurkennum vandann. Hann fólst í því — (Gripið fram í: Þarf að leysa vandann.) Framsókn þarf að hlusta — hann fólst í því að fáum útvöldum mönnum sem enga reynslu höfðu af viðkvæmum bankaviðskiptum var skyndilega falið að gæta fjármuna almennings og ávaxta þá um ókomin ár. (Gripið fram í: Ertu að tala um Fjármálaeftirlitið?)

Frú forseti. Ábyrgðin verður vart meiri í samfélagi manna. Viðlíka ábyrgð er aðeins komið í hendur traustustu, varkárustu og heiðarlegustu peningamanna hvers samfélags. Var þeirra vandlega leitað? Ég segi nei. (Gripið fram í: Er þeirra leitað?) Það er nefnilega svo að ábyrg stjórnvöld velja til þessarar umsýslu aðeins þá sem eru hafnir yfir allan vafa í viðskiptum. Gerðu þau það? Ég segi nei.

Ábyrg stjórnvöld stytta sér ekki leið inn í eigin flokkskompur og afhenda sjálft fjöregg þjóðarinnar reynslulausum ríkisbubbum. Hvers lags stjórnvöld haga sér eins og drukkinn glaumgosi í spilavíti og veðja sparifé almennings á altari eiginhagsmuna? (Gripið fram í.) Hvers lags stjórnvöld eru það? Leyfist okkur að tala um það? Ég efast stundum um það.

Jú, það eru stjórnvöldin sem seldu ríkisbankana í óskiljanlegu óðagoti — og ekki til hæstbjóðenda, heldur þeirra sem á endanum höfðu ekki einu sinni ráð á þessum kaupum aldarinnar, heldur þurftu að taka lán til þess og neituðu að lokum að standa skil á því. Já, tökum hér vel eftir. Bönkunum var komið í hendur þröngs hóps manna sem sjálfir treystu ekki eigin peningum inn í reksturinn. (Gripið fram í: … Samfylkinguna.) Heyr á endemi. Þetta er ömurlegur vitnisburður um ráðamenn sem snerust hringinn í kringum sjálfa sig og boðuðu breiða eignaraðild að nýfrjálsum viðskiptabönkum fyrir miðnætti, en breyttu svo aldeilis um kúrs um nóttina og skipuðu svo fyrir að eignaraðildin skyldi verða þröng, mjög þröng — og aðeins fyrir útvalda — og svo sem af hverju? Jú, þeir hinir sömu ætluðu að flytja inn svo mikið erlent fjármagn til landsins. Gerðu þeir það? Ég segi nei. Þetta voru menn sem í rauninni kunnu aðeins eitt í viðskiptum, að taka lán — og aftur lán og aftur lán — og meira í dag en í gær, (Gripið fram í: Þú ert …) helst miklu, miklu meira í dag en í gær. (Gripið fram í: Já!) (Gripið fram í.) Það var snilldin, tæra snilldin. (Gripið fram í.) [Háreysti í þingsal.]

Frú forseti. Það er ekki seinna vænna að lýsa eftir þessu erlenda fjármagni nýríku eigenda gömlu ríkisbankanna. (Gripið fram í: Fjallaðu um frumvarpið.) Það er nefnilega enn þá ókomið. — Þetta er of viðkvæmt fyrir suma. (Gripið fram í: Nei.) Það skal verða borgað á endanum — og ég ætla rétt að vona að þjóðin ráði vaxtakjörunum. Hér á þjóðin heimtingu á endanlegu uppgjöri, alvöruuppgjöri. (VigH: Taka meiri lán.)

Frú forseti. Þetta er of viðkvæmt fyrir suma þannig að ég ráðlegg mörgum að fara úr sal. (VigH: Þetta er …) Það er þröngt í búi á Íslandi þessa dagana eftir svakalegasta skipbrot nokkurrar stjórnmálastefnu sem reynd hefur verið á Íslandi. Nærri lætur að frjálshyggjutilraunin hafi kostað Ísland bæði aleiguna og orðsporið. Það dugar ekki eitt út af fyrir sig (Gripið fram í: Hvað með ábyrgðina …?) að guð blessi Ísland í framhaldinu, (Gripið fram í: Hvað með ábyrgð …?) miklu fremur að um alla framtíð forði sami guðinn bæði landi og þjóð frá svona stjórnmála- og viðskiptaæfingum sem gera miklu fremur ráð fyrir sundrungu en samfélagi, (Gripið fram í: Hver á …?) svo heila galleríið fái þrifist. (Gripið fram í.) Kommúnisminn og nasisminn féllu sakir mannfyrirlitningar á síðustu öld. Hér er ekki djúpt í árinni tekið að segja að á nýrri öld hafi frjálshyggjan einnig fallið vegna mannfyrirlitningar. (Gripið fram í.)

Frú forseti. Það er þröngt í búi á Íslandi af völdum þröngrar efnishyggju. Þröngt var líka stjórnmálaviðhorfið sem rak okkur í þessar ógöngur. Það rúmaðist ekki mikið lýðræði í því valdabrölti sem leiddi til þröngrar yfirtöku gömlu ríkisbankanna á síðasta áratug síðustu aldar. Hvaðan kom mönnum þessi hugsun, að sjálfum fjárgeymslum almennings og atvinnulífs væri best komið í höndum örfárra og reynslulausra manna? Trúðu þáverandi stjórnvöld ekki á möguleika breiddarinnar þegar kom að dreifðri eignaraðild viðkvæmustu fyrirtækja samfélagsins? Ég segi nei. (VigH: Hvað með eignarhald …?) (Gripið fram í: Talaðu …) Það stóð aldrei til að koma bönkunum í hendur hvers sem var. Einkavæðing ríkisbankanna á sínum tíma var einkavinavæðing í þágu sérhagsmuna, en ekki afnám einokunar í þágu almennings. (Gripið fram í: Hver átti fjölmiðlana?) (Gripið fram í: Fjölmiðlalögin.)

Frú forseti. Íslendingar eru að súpa seyðið af þröngri hagsmunapólitík sem þreifst á forhertri markaðshyggju. Íslendingar eru að gjalda fyrir villt og galið viðskiptafrelsi sem henti gaman að eftirlitsstofnunum sem sagðar voru til þess eins stofnaðar að þvælast fyrir íslenska efnahagsundrinu. (VigH: Fjármálaeftirlitið …) Smám saman varð hagkerfi Íslands bara frjálst, ekkert nema frjálst og helst aldrei annað en frjálst, en ábyrgðin var aðeins tálmi á gullum stráðri vegslóðinni. (PHB: Ekki detta …)

Íslensk stjórnvöld mega aldrei aftur, hv. Pétur H. Blöndal, misbeita valdi sínu með viðlíka hætti. Þau mega aldrei aftur gera mannfjandsamlega tilraun á þjóð sinni. (Gripið fram í.) Og í þessum efnum eiga þau að skammast sín. Hafa þau gert það? (Gripið fram í.) Ég segi nei. Og hafa hinir sökudólgarnir gert það, hinir ábyrgðarlausu eignamenn sem aðeins gátu grætt og aldrei tapað, ja, hafa þeir skammast sín? Hafa þeir beðist afsökunar? (Gripið fram í.) Ég segi nei. (Gripið fram í: Hvar var Samfylkingin þegar …?) Og fjölmiðlar hafa heldur ekki skammast sín. (Gripið fram í: Nei.)

En þjóðin skammast sín. (Gripið fram í: Ég er ekkert viss um það.) Það er hlegið að henni í útlöndum. Orðspor hennar er eins og glaumgosans sem á endanum var ekkert nema útlitið. Í miðri veislunni gat hann slegið um sig og sagst ætla að borga barinn, já, helst á alla línuna, en við birtingu var veskið auðvitað tómt. Allur sjarminn fólst í því að slá um sig á rétta augnablikinu. Öll fegurðin var mæld í mærð og munnfimi. Öll snilldin fólst í því að vekja væntingar, vera annar en maður raunverulega er. (Gripið fram í.) Á mannamáli heitir það að blekkja, svindla.

Eftir situr úrill og reið þjóð og skammast sín. Já, íslensk þjóð á meðal þjóða, kirfilega flækt í sitt evrópska laganet sem leggur þær skyldur á herðar hennar að borga, já, borga brúsann. Og þvílík öfugmæli um eina þjóð, þeir hinir einu borga sem ekki var boðið í veisluna.

Frú forseti. Sú ágenga spurning vokir yfir allri Icesave-deilunni hvort mönnum beri að borga skuldir sem þeir hafa ekki stofnað til. Svo vitnað sé til siðferðiskaflans í áliti meiri hluta fjárlaganefndar um málið, með leyfi forseta, verður þessi siðferðisspurning ekki síður ágeng þegar í ljós kemur að athafnamenn geta, í skjóli frjáls hagkerfis, eignast arðinn af starfsemi sinni en ekki skuldirnar. Sér er þá hver áhættan, segir almenningur sem vitnar til góðra gilda og almennra mannasiða í viðskiptum forfeðra sinna þar sem handsalið gilti og orðin stóðu.

Ef til vill má segja að Icesave-deilan sé ein helsta birtingarmynd bankahrunsins sem varð á Íslandi haustið 2008. Hún dregur á strigann þá liti sem helst skera í augun, græðgisknúið og galið eiginhagsmunaæði sem fær næsta eftirlitslítið að leika lausum hala. Hún birtir, eða öllu heldur afhjúpar, nýjar og óvenjulegar viðskiptavenjur sem í skjóli bankaleyndar var aldrei ætlað að koma fyrir augu almennings, (Gripið fram í.) hinna raunverulega ábyrgðaraðila (Gripið fram í.)sem þó höfðu ekki minnstu hugmynd um að vera ábekingar hins frjálsa hagkerfis. Í þessari mynd blasir það einnig við að bankastjórar, sem fengu ofurlaun og óskiljanlega háa kauprétti fyrir að bera hina miklu samfélagslegu ábyrgð, gátu þegar upp var staðið velt afleiðingum gjörða sinna yfir á hin raunverulega breiðu bök sem alltaf hafa haldið uppi samfélaginu — almenning í landinu. Hér er kominn kjarni Icesave-deilunnar á Íslandi, bera menn ekki ábyrgð á gjörðum sínum eða er ekki einmitt svo þegar bankarnir sjálfir krefja almenning um ábyrgðir og ábyrgðarmenn — og hver er þá miskunnin í frjálsum viðskiptum? Hver er hún raunverulega? Hér verður löggjafinn að staldra við.

Icesave-deilan á fjallar einnig um samfélagsgerð sem virðir lög og rétt og byggir á trausti, nauðsynlegu, gamaldags og geðslegu trausti. Við aukna frelsisvæðingu í íslensku viðskiptalífi á 10. áratug síðustu aldar var því staðfastlega haldið fram að þeir fjármunir sem þar leystust úr læðingi væru varðir af lögum og reglum, með öðrum orðum að frelsinu fylgdi ábyrgð. Segja má að allur almenningur sem lagði fé sitt inn í nýfrjálsa banka hafi talið sig verndaðan af eftirlitsstofnunum ríkisins og grandvörum bankastarfsmönnum sem lutu ströngum reglum um bankaviðskipti. Reyndin varð önnur, allt önnur. Verndin var ekki sem skyldi — frelsið bar ábyrgðina ofurliði — og þar með var vegið að grunngerð samfélagsins. Afleiðingin var siðrof og viðvarandi vantraust á helstu stofnunum samfélagsins, samskiptasáttin var úr sögunni — og spurningin varð ágeng sem aldrei fyrr: Var það raunverulega svo, spyr almenningur eftir hrunið, að fáeinir aðilar komust upp með að knésetja heilt samfélag og valda ólgu og úlfúð þeirra sem öllum vilja gott gera í samfélagi þjóðanna? Íslensk þjóð er (Gripið fram í.)ekki hryðjuverkafólk og hún á skýlausan rétt til þess að lenda aldrei aftur í aðstöðu sem þessari, það er skylda stjórnvaldsins. (Gripið fram í: Á hún að skammast sín?) (Gripið fram í: Evrópusambandsreglur bara fyrir þetta.) Miðað við, frú forseti, frammíköll er þetta allt öðrum ríkjum að kenna. (Gripið fram í.)

Við bankahrunið lenti íslenskt samfélag í fordæmalausum aðstæðum. Íslendingar sem um nokkra hríð voru til alls líklegir í viðskiptum og fóru mikinn í þeim efnum um höf og lönd einangruðust á einni haustnóttu. Frjálsa hagkerfið, sem á tímabili virtust engin takmörk sett, var allt í einu í fjötrum sjálfs sín — og trausti rúið. Í samfélagi þjóðanna varð Ísland í besta falli að athlægi, í versta falli útilokað frá alþjóðaviðskiptum.

Hér var úr vöndu að ráða fyrir niðurlút stjórnvöld sem fyrst um sinn gátu ekki gert margt annað en að biðja þjóð sinni guðs blessunar. Hver var ábyrgð þeirra í samskiptum þjóða? Hver var hlutur þeirra í fallinu? Og hver var staða almennings þegar kemur að ábyrgð samfélagsins? Þetta eru stóru spurningarnar. Með íslensku neyðarlögunum, sem gripið var til sama dag og Landsbankinn hrundi, var þess freistað að koma í veg fyrir algjört samfélagshrun. Þau fólu m.a. í sér að innlánseigendur í bönkum á Íslandi fengu allt sitt greitt af innlánsreikningum, ólíkt innlánseigendum í útibúum þeirra á meginlandi Evrópu. Kröfur þeirra síðarnefndu lutu íslenskum lögum um lágmarksvernd innstæðutrygginga. Þeir fengu aðeins hluta sinna innstæðna, en Íslendingar allt sitt. Neyðarlögin gerðu því greinarmun á viðskiptavinum bankanna eftir því hvar þeir bjuggu.

Af þessu leiðir nokkur siðferðisvandi í samskiptum þjóða, enda er bann við mismunun í sambærilegum málum einn af hornsteinum regluverksins á Evrópska efnahagssvæðinu, hvort sem mönnum líkar betur eða verr. (Gripið fram í: Bókstaflega um allan heim.) Icesave-samningarnir byggja á þeirri meginforsendu að íslensk stjórnvöld höfðu ítrekað nokkrum sinnum í aðdraganda bankahrunsins að þau mundu standa við skuldbindingar sínar samkvæmt tilskipun Evrópuréttar, (Gripið fram í.) en vandi stjórnvalda var að þau gengust undir þessa skilmála áður en fyrir lá að allir stóru íslensku bankarnir lentu í greiðsluerfiðleikum. Þegar bankarnir féllu allir nokkurn veginn samtímis (Gripið fram í: Samfylkingin …) og algjört kerfishrun blasti við vöknuðu því spurningar um hvort og þá hvernig evrópskum tryggingarkerfum innstæðna væri ætlað að taka á slíkri stöðu.

Virðulegur forseti. Hverjir hafa axlað pokann sinn þegar að hinni raunverulegu Icesave-ábyrgð kemur? (VigH: Taka pokann sinn.) Forvígismenn og ráðherrar þeirra stjórnmálaafla sem hlut áttu að máli? Já, að einhverju leyti, jafnt sjálfviljugir og tilneyddir. Forkólfar og æðstu stjórnendur þeirra eftirlitsstofnana sem helst brugðust? Já, að einhverju leyti, og reyndar einatt tilneyddir. En hvað með hina útvöldu, sjálfa eignamennina sem svifu yfir vötnum — á þyrlum sínum og einkaþotum — í máli þessu öllu? (Forseti hringir.) Já, veisluglaðasta liðið, bankastjórana sjálfa og bankastjórnirnar? Hafa einhverjir þeirra beðið þjóð sína afsökunar? Hafa þeir beðist forláts á vítaverðu kæruleysi sínu og fyrir að hafa þverskallast við öllum tilmælum um að forða slysinu í tæka tíð? (Forseti hringir.) Það gátu þeir nefnilega. Þeir gátu það, en þeir vildu það ekki. (Gripið fram í.) (Gripið fram í: Leyfðu honum að klára.)

[Margrét (IP-tala skráð) 26.8.2009 kl. 12:54]

Þetta hljómar nú eins og fleiri hafi verið drukknir í þingsalnum.!!

[Jón Snæbjörnsson, 26.8.2009 kl. 13:23]

hætti fyrir mörgum árum með þetta Stöð tvööööööö

[Þórkatla Snæbjörnsdóttir (IP-tala skráð) 26.8.2009 kl. 13:29]

Sæll Jón, við búum hér saman mæðginin. Sonur minn forfallinn íþróttafíkill, svona samkomulag. Bestu kveðjur.

[Guðmundur 2. Gunnarsson (IP-tala skráð) 26.8.2009 kl. 13:54]

Fyriri Arnar er örugglega gagnlegt að vita að Eldvatnsmessan er sennilega skrifuð við annað tækifæri en við drukkhöld eftir golfspil í boði banka.

Fluttningur Sigmundar Ernis á Eldvatnsmessunni var með slíkum eindæmum, að Laddi gæti ekki einu sinni toppað skemmtilegheitin sem frá henni stafaði, meðvitunarlaust hvað Sigmund Ernir varðar.

Myndbrotin gefa því miður ekki raunsanna mynd af ósköpunum, sem voru mun fáráðlegri en raunverulegur fluttningurinn og andsvörinn sem frá honum komu í heild.

Spurning er hvort að þessi uppákoma er nokkuð út úr kú, miðað við það sem þjóðin hefur þurft að horfa uppá hjá Samspillingunni 1 & 2 VG og ríkisstjórninni það sem af er, í þingsölum sem og fyrir utan þá? 

[Þórkatla Snæbjörnsdóttir (IP-tala skráð) 26.8.2009 kl. 14:03]

Sæll Guðmundur, maður sér að myndbrotin gefa ekki sanna mynd af því af því  sem að þarna gekk á. Þarna er allt mjög vel klippt. Ef eitthvað er, þá voru fjölmiðlarnir að fegra ósköpin.