Sjarminn er farinn.

Mig langar að rifja upp sögu úr fortíðinni. Ekki svo mikilli fortíð samt, ef að maður getur orðað það svo. En allavega fortíð fyrir tíma ADSL háhraðatengingar internetsins, sem að veita manni upplýsingar, einn, tveir og þrír. Á kosningakvöldum sátum við, ég, pabbi minn og þá ungur sonur minn, sveitt við það að skrifa niður í kosningablaðið, nýjustu tölur.

Oft þurfti að bíða fram yfir miðnætti til þess að bíða eftir ábyggilegum tölum. Iðulega var maður reiður, pirraður og svekktur vegna þess hve tölur bárust seint. Til þess að stytta tímann, var hámað í sig flögur, súkkulaði, brjóstsykur og fleiru misheilsusamlegu. Yfirleitt komu engar tölur fyrr en eftir miðnætti, sumir búnir að gefast upp og farnir að sofa, en aðrir enn við skjáinn á barmi taugaáfalls af spenningi.

Í minningunni er sjarmi yfir þessu, sjarmi sem er búið að taka frá okkur